ฝนตกแต่เช้า ตกมาแล้วเป็นวันที่สี่ แสงแดดส่องมาบ้าง เป็นพัก ๆ แต่ก็ไม่ได้ทำให้รู้สึกอบอุ่นขึ้น อากาศช่างหม่นหมอง ไม่ต่างจากในจิตใจฉัน เดือนที่ผ่านมา ฉันต้องพบเจอกับความโลภของคนเยอะเหลือเกิน คนที่คอยแต่จะสูบเลือดสูบเนื้อจากคนอื่น ๆ ทุกครั้งเท่าที่จะทำได้ คนที่ฉ้อราษฎร์บังหลวง กินทุกอย่างเท่าที่จะกิน คนที่คอยขัดขวาง ไม่ให้ฉันทำงาน ถ้าพวกเขาไม่ได้โกงกิน ขยะแขยงคนพวกนี้ จนไม่อยากมองหน้า ไม่อยากคุย ไม่อยากอยู่ใกล้ เหมือนปลิงที่คอยดูดเลือดสัตว์อื่น ๆ ตลอดเวลา ในขณะเดียวกัน ฉันก็รู้สึกเหนื่อย ที่ต้องทำงานกับพวกนี้ ที่คอยขัดขวางฉันตลอดเวลาไม่ให้ทำงานได้สะดวก เพราะฉันไม่ให้โอกาสพวกนี้ฉ้อราษฎร์บังหลวง... และที่สุด หม่นหมอง เมื่อเห็นคนมากมายต้องทุกข์ทรมาน จากการกระทำของพวกปลิงเหล่านี้
ฉันรู้ ว่ามคนอีกมากมายที่ปล่อยให้พวกนี้กินได้อย่างอิสระเสรี ไม่สนใจ ทำงานไปเพื่อให้ได้เงินเดือนไปเดือน ๆ แต่ฉันทำอย่างนั้นไม่ได้ ทุกครั้งที่เห็นความทุกข์ยากของคนในที่นี้ ฉันรู้ว่า นั่นเป็นเพราะพวกเขาไม่ได้รับสิ่งที่ควรจะได้รับ พวกเขาถูกเบียดบังประโยชน์ที่ควรจะได้ ฉันจึงต้องต่อสู้ต่อไป แม้ที่นี่จะไม่ใช่บ้านเกิดของฉัน
บางครั้งก็ถามตัวเอง ฉันโง่หรือฉลาด ที่ทนทำงานที่กดดัน กัดกินความรู้สึกตัวเองมากมาย ทั้งที่ฉันมีทางเลือกที่จะทำงานสบายกว่านี้...
