วันนี้ฉันร้องไห้ ให้กับอะไรหลาย ๆ อย่าง แม้ต้นเหตุเกิดจากความเหงา แต่สิ่งที่กระตุ้นให้ร้องไห้ คือเพลง ๆ หนึ่ง ที่พูดถึงชีวิตคนบ้านนอกที่ไปอยู่ในเมืองกรุง พบกับความลำบากหลาย ๆ อย่าง... ฉันร้องไห้ ฉันเห็นชีวิตแบบนั้นทุกวัน ฉันเข้าใจ ฉันซาบซึ้งใจ ความลำบากที่ไม่อาจะพึ่งพาใครให้บรรเทาได้ ฉันเข้าใจ และฉันเสียใจ ที่ฉันทำงานน้อยเกินไป ถ้าฉันทำมากกว่านี้ ฉันคงช่วยพวกเขาได้มากกว่านี้ ฉันเสียใจที่ท้อแท้ ที่เบื่อ... ฉันไม่ได้คิดว่าตัวเองเป็นซุปเปอร์เกิร์ล ไม่ได้ประเมินตัวเองสูงส่ง ฉันเป็นแค่ฟันเฟืองตัวเล็ก ๆ ขององค์กรใหญ่ แต่สิ่งที่ฉันทำ ถ้ามากพอ ฉันหวังว่าจะมีผลกระทบทางบวกกับชีวิตผู้คนที่นี่ได้มากกว่านี้...
ฉันปาดน้ำตาทิ้ง บอกตัวเองว่า ไม่ว่าจะถูกใครกดดันอย่างไร นับจากวันนี้เป็นต้นไป ฉันจะทำให้สุดความสามารถ ฉันจะดื้อ ฉันจะดึง ฉันจะดัน ฉันจะทำให้มากที่สุด เท่าที่จะทำได้ แม้ต้องละทิ้งศักดิ์ศรี ถูกคนในองค์กรเดียวกันเห็นค่าต่ำกว่าใครต่อใคร แต่ฉันมีเป้าหมายของฉัน... ฉันจะทำให้ได้
